hani bazen tartışırken saydırırsınız birbirinize. ama o kadar kötü lafa aldırmazsınız da tek kelime sıkar canınızı. bazen bu "sus" veya"defol" gibi bişeydir. o zaman işte dank ediyor kafasına insanın bulunduğu an. aşırıya gittiğini bi tek o zaman anlıyorsun işte.

size saydırıp sövdükten sonra "kusura bakma kalbini kırmak istemiyorum." diye çemkirenler var ya. işte onlara asla aldırmayın çünkü hayat amipçe  öğrenmeyecek kadar kısa.

HERKES KİTAP OKUYABİLİR FAKAT HERKES KENDİNİ OKUDUĞU KİTABIN İÇİNDE BULAMAZ. KİTAR OKUMAK BİR HOBİ DEĞİL BAŞKA ZİHİNLERİN İÇİNE YAPILAN HUZUR VE HEYECAN VERİCİ BİR YOLCULUKTUR. KİTAPTAKİ KARAKTERLERİ SEWMEK , ONLARA GÜVENMEK DÜNYANIN EL DEĞMEMİŞ DUYGUSUDUR...

hayatta hiçbir zaman sabit fikirlilerle tartışmayın... onları kendi doğruları dışında hiçbir şey kabul etmeyen zihinleriyle baş başa bırakın... çünkü bir insanın kalbi sadece önemsediği sabit fikirliler tarafından kırılabilir...

hayatımızda sorumsuzluğun dibini sıyırdığı halde size sorumluluğu öğretmeye çalışan insanlar varsa, asla aldırmayın ve dinliyormuş gibi yapın.

Bazen sessizlik öyle sağır edicidir ki... Cinnet geçiresin ,kafanı duvarlara vurasın gelir. Çünkü sessizlik kendine hesap verdiğin ve asla kaçamayacağın gerçeklerin beynine hücum edip yüzüne acımasızca çarpıldığı andır. Kendinle sessiz ve gizlice savaşmak... Uyumak ve kurtulmak... bir insanın en iyi kaçışıdır.

      

HAYATTA SAHİP OLUNACAK EN GÜZEL DUYGU 

KARDEŞİNLE PAYLAŞABİLECEİNDİR...

"500 kişi bir seminerdeydi. Birden konuşmacı durdu ve bir grup çalışması yapmaya karar verdi. Herkese bir balon vererek başladı. Herkes gazlı kalemle balonuna adını yazmalıydı. Sonra bütün balonlar toplandı ve bir odaya kapatıldı. Katılımcılar odaya alındı ve 5 dakika içinde üzerine isimlerini yazdıkları balonu bulmaları söylendi. Herkes deli gibi kendi adını aramaya başladı, insanlar çarpıştılar, bir birlerini ittirdiler, tamamen bir kaos ortamı oluştu. 5 dakikanın sonunda kimse kendi balonunu bulamamıştı. Konuşmacı bu sefer herkesin bir balon almasını ve üzerinde adı yazan kişiye o balonu vermesini söyledi. Bir kaç dakika içinde herkes kendi balonuna kavuşmuştu. Konuşmacı dedi ki:
- "Yaşamımızda bunu görüyoruz. Herkes deli gibi mutluluğu arıyor ve nerede olduğunu bilmiyor. Bizim mutluluğumuz başkalarının mutluluğunda gizlidir. Onlara mutluluk verin; sizinki size gelir. Ve insanların yaşam amacı da budur...mutluluğun peşinden gitmek."
Tiffany Moore

Biz hiçbir zaman yarını beklemekten vazgeçmeyiz. Peki insanları buna inandıran ne? Hiçbir zaman gelmeyecek ve adı ''yarın'' olan şey mi? Ya da daha fazlasını isteyen aç gözlerimiz mi? Bazen düşüncelere dalarız ya... Hani hep hayal kurarız. Her ne kadar gerçekleşmeyeceğini bilsek de hep yarın'ı düşünürüz.Oysa biz hep bugün'deyiz.Ömrümüzün sonuna kadar ''bugün''de kalacaz. Biz bugün'lrimizi dün'ler için pişman olup yarın için düşler kurarak geçiririz. Yani yarın'lar için bugün'lerimizi feda ederiz. Aslında bugün'dür yaşamamız ve umut edip hayallerimizi gerçekleştirmemiz gereken zaman. Her şey herkes yeniyken yaşayıp tanını çıkarmalıyız bugün'ün. Güneş yeniyken kabullenmeliyiz bugün'ü . Kabullenmeliyiz ki hayat da bizi kabullensin.